Seemann Tadeusz Julian (od r. 1944 Popławski Wiktor), pseud.: Garbus, Wstydliwy, Nasturcja, Tadeusz Strojeń (1922–1992), oficer WP i Armii Krajowej, cichociemny. Ur. 27 XI w Stryju, był synem Alfreda, kolejowego pracownika technicznego, i Apolonii z Rudkowskich.
Od r. 1935 S. uczył się w gimnazjum w Stryju, w l. 1936–8 w III Gimnazjum Państwowym im. króla Stefana Batorego we Lwowie, w czerwcu 1939 zdał w gimnazjum stryjskim tzw. małą maturę. Po zajęciu Stryja przez Armię Czerwoną uczęszczał od jesieni 1939 do szkoły średniej, zreorganizowanej przez władze sowieckie. Aresztowany 20 III 1940 w Stryju przez NKWD pod zarzutem przynależności do organizacji konspiracyjnej, skazany został na 10 lat obozu pracy. Jesienią t. r. wywieziono go na Ural (Sama w rejonie Nikito-Iwdiel), gdzie pracował przy wyrębie lasu.
Po ogłoszeniu amnestii w wyniku układu Sikorski-Majski S. został zwolniony w październiku 1941 i po miesięcznym pobycie w szpitalu, wyjechał w listopadzie t. r. do Kazachstanu. Pracował w fabryce w Borowoje, później przyjechał do Kustanaja i tam 24 II 1942 wstąpił do Armii Polskiej (8. Dyw. Piechoty ), z którą przez Taszkient i Krasnowodsk wyjechał do Iranu, a potem do Palestyny. Przydzielony do 2. kompanii Szkoły Podchorążych 8. DP, służył w niej od 20 V do 24 IX 1942. Następnie został przerzucony do Afryki Południowej (Pietermaritsburg), a następnie do Wielkiej Brytanii, dokąd przyjechał 24 IX 1942. Po zgłoszeniu się do służby w kraju został przeniesiony 5 X 1942 do Sekcji Dyspozycyjnej Sztabu Naczelnego Wodza. Przeszedł kurs radiowy przy Ośrodku Wyszkoleniowym Łączności i 21 II 1943 otrzymał stopień starszego strzelca podchorążego. Dn. 10 VII 1943 zaprzysiężony został w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza na Rotę Armii Krajowej (AK).
W nocy z 21 na 22 IX 1943 w ramach operacji lotniczej «Neon 5» S. zrzucony został razem z ppor. Stanisławem Skowrońskim, pseud. Widelec, i ppor. Stanisławem Zapotocznym, pseud. Płomień (ekipa 32), na placówkę odbiorczą o krypt. Lustro, położoną 9 km na północny wschód od Mińska Mazowieckiego. Mianowany został porucznikiem ze starszeństwem od 21 IX 1943. Po miesięcznej «aklimatyzacji» w Warszawie otrzymał przydział do Okręgu AK Wołyń. Razem z ppor. Kazimierzem Fuhrmannem (po wojnie używał nazwiska Marek Lachowicz), pseud. Bratek, przyjechał do Kowla, tam na dworcu zdobył dwa karabiny, które przyniósł na punkt kontaktowy. W listopadzie 1943 został mianowany oficerem łączności operacyjnej Inspektoratu Rejonowego Łuck. W trakcie marszu na koncentrację 27. Wołyńskiej DP AK S. został 29 III 1944 aresztowany przez NKWD w Nowym Musorze koło Hołob wraz ze sztabem Inspektoratu i Obwodu Łuck, m.in. razem z komendantem Inspektoratu kpt. Leopoldem Świklą, pseud. Adam, i komendantem obwodu por. Józefem Wójcikiem, pseud. Zgrzyt. Był więziony w Łucku i w Kijowie. W czasie ciężkiego śledztwa (odbite nerki), nie ujawnił prawdziwego nazwiska, ani tego, iż był spadochroniarzem AK. W nocy z 17 na 18 X 1944 został pod nazwiskiem Wiktora Popławskiego razem z grupą 32 osób skazany przez Wojskowy Trybunał Kijowskiego Okręgu Wojskowego na 20 lat obozu.
W listopadzie 1944 S. został wywieziony do Workuty, gdzie pracował w parowozowni na frezarce. Chorował ciężko na malarię, miał później wewnętrzny wylew krwi. Od r. 1948 więziony był w mieście Inta (Republika Autonomiczna Komi), a od r. 1951 w Olżeras (obwód kiemierowski) w Kuźnieckim Zagłębiu Węglowym. W czasie odbywania kary Najwyższe Kolegium Wojskowego Trybunału w Moskwie zmniejszyło mu wyrok do 10 lat obozów. W r. 1953 zwolniono go z obozu i zesłano dożywotnio do Akczatau. Tam pracował w kopalni wolframu jako mechanik warsztatowy. Zwolniony 10 IV 1956, powrócił do Polski 23 VIII t.r.
Od 1 X 1956 S. pracował w Zakładzie Urządzeń Przemysłowych w Nysie jako mistrz wydz. aparatury ciężkiej, kierownik wydz. przygotowania produkcji, a następnie jako główny mechanik. Awansowany został na porucznika rezerwy 12 X 1973. Z dn. 1 I 1981 przeszedł na rentę. Zmarł 6 IV 1992 w Nysie. Odznaczony był m.in. Orderem Virturi Militari 5 kl., Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
W małżeństwie z Marią z Ażibeków (ur. 1925), zawartym w ZSRR, miał S. trzech synów: Eugeniusza (ur. 1948), Włodzimierza (ur. 1949) i Bolesława (ur. 1955).
Tochman K. A., Słownik biograficzny cichociemnych, Oleśnica 1994 I (fot.); – Bystrzycki P., Znak cichociemnych, P. 1991; Garliński J., Politycy i żołnierze, Londyn 1972; Fijałka M., 27. Wołyńska Dywizja Piechoty AK, W. 1986 (fot. nr 27). Leżeński C., Dajcie im imię, W. 1985; Skowroński S., La Pasion Del Aguila, Rio Ceballos 1990; Tucholski J., Cichociemni, W. 1988 (fot.); Turowski J., Pożoga, W. 1990; – Kopisto W., Droga cichociemnego do łagrów Kołymy, W. 1990; – Ministry of Defence w Londynie: Dok. S-a; Studium Polski Podziemnej w Londynie: Dok. osobowe i weryfikacyjne (bez sygn.); – Informacje Urzędu Gminy w Nysie, Wydz. Spraw Obywatelskich (dot. S-a i jego żony Marii), Wacława Kopisto z Rzeszowa, Anny Siemienowskiej z W. i Józefa Wójcika z Bydgoszczy; – Lachowicz M., Wspomnienia, Płock 1970 (mszp. w zbiorach Zofii Łukaszonek w Płocku); Wójcik J., Obwód „Łan” ZWZ-AK w Łucku na Wołyniu, Bydgoszcz 1989 (mszp. w zbiorach autora).
Krzysztof A. Tochman